ﺑﯿﺎن رﺧﺪاد:
در ھﻔﺘﻪ ھﺎی ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺧﺒﺎر و ﮔﺰراﺷ هاﯾﯽ در ﻣﻮرد ﺟﺪی ﺗﺮ ﺷﺪن ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ روﻧﺪ ﺻﻠﺢ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺑﺎ ﻣﺸﺎرﮐﺖ طﺎﻟﺒﺎن و ﮔﺮوه ھﺎی ﺟﺮﯾﺎن اﻓﺮاطی ( ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﺎر از آن ها ﺑﻪ ﻧﺎم طﺎﻟﺒﺎن ﯾﺎد ﻣﯿﺸﻮد) ﺷﻨﯿﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ، اﻣﺎ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺗﻼش ھﺎ و ﺗﻮﺟﻪ دوﻟﺖ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ھﻤﭽﻨﺎن ﭼﺎﻟش های ﮔﺴﺘﺮده ای ﻓﺮاروی راه ﺻﻠﺢ ﺑﺎ ﻣﺸﺎرﮐﺖ طﺎﻟﺒﺎن در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن وﺟﻮد دارد. ﭼﺎﻟﺶ ھﺎی ﮐﻪ ھﺮ ﯾﮏ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ روﻧﺪ ھﺮ ﻣﺬاﮐﺮات را ﻧﺎﮐﺎم ﮐﻨﺪ. در اﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﺎر ﺗﻼش ﻣﯿﺸﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ھﺎی ﻋﻤﺪه ﻓﺮاوری ﺻﻠﺢ ﺑﺎ طﺎﻟﺒﺎن و آﯾﻨﺪه اﯾﻦ اﻣﺮ ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺷﻮد:
ﺗﺤﻠﯿﻞ رﺧﺪاد:
دوﻟﺖ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن و اھﺪاف ﻧﻘﺸﻪ راه ﺻﻠﺢ ﺑﺎ طﺎﻟﺒﺎن:
در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﺮزی از اﯾﻦ ﮐﻪ طﺎﻟﺒﺎن ﻧﺸﺎﻧﯽ ﻣﺸﺨﺼﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ آن ها ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﺪ اﺑﺮاز ﻧﺎرﺿﺎﯾﺘﯽ ﮐﺮده اﺳﺖ. اﻣﺎ اﮐﻨﻮن دوﻟﺖ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺗﻼش ھﺎی ﺧﻮد در ﻣﺬاﮐﺮات ﺻﻠﺢ را در راﺳﺘﺎی ﺗﺎﻣﯿﻦ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﯽ دوﻟﺖ و ﻣﻠﺖ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ارزﯾﺎﺑﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ، رﯾﯿﺲ ﺟﻤهور ﮐﺮزی ﺿﻤﻦ از ھﺮ ﺗﻼﺷﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺑﺮﻗﺮاری ﺻﻠﺢ و ﺛﺒﺎت در ﮐﺸﻮر ﺷﻮد ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﺮد. از اﯾﻦ دﯾﺪﮔﺎه ﭼﻮن ﻧﯿﺮوھﺎی ﺧﺎرﺟﯽ ﻣﺴﺘﻘﺮ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن واﮔﺬاری ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ھﺎی اﻣﻨﯿﺘﯽ را ﺑﻪ ﻧﯿﺮوھﺎی ﻧﻈﺎﻣﯽ و ﭘﻠﯿﺲ اﻓﻐﺎن ﺷﺮوع ﮐﺮده اﻧﺪ و ﻗﺮار اﺳﺖ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﺳﺎل ٢٠١۴ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﺷﻮد مهم ﺘﺮﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺮای دﺳﺘﯿﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﺗﻮاﻓﻖ ﺑﺎ طﺎﻟﺒﺎن اﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ روﯾﮑﺮد ﮐﻨﻮﻧﯽ دوﻟﺖ ﮐﺎﺑﻞ در ﻣﺬاﮐﺮه ﺑﺎ طﺎﻟﺒﺎن آن اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺣﻘﯿﻘﺖ روﻧﺪ ﮔﻔﺘﮕﻮھﺎ را ﺑﯿﺶ از آﻧﮑﻪ اﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ- طﺎﻟﺒﺎﻧﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﯿﻦ اﻻﻓﻐﺎﻧﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﺎﮐﯿﺪ ھﻤﯿﺸﮕﯽ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ طﺎﻟﺒﺎن ﺣﺘﯽ ﭘﺲ از ﺗﺮور ھﺎی ﺷﺨﺼﯿت هﺎی مهمی ھﻤﭽﻮن رﺑﺎﻧﯽ
رﺋﯿﺲ ﺷﻮرای ﺻﻠﺢ و اﺧﯿﺮا رﺋﯿﺲ اﻣﻨﯿﺖ ﻣﻠﯽ اداﻣﻪ داﺷﺘﻪ و ﮐﺎﺑﻞ ﺑﺮاﯾﻦ ﻧﻈﺮ اﺳﺖ ﺗﺎ در طﺮﺣﯽ ﭘﻨﺞ ﻣﺮﺣﻠﻪ ای ﯾﺎ «ﻧﻘﺸﻪ راه ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﺻﻠﺢ» ﺗﺎ ﺳﺎل٢٠١۵ﻣﯿﻼدی اﻋﻀﺎی طﺎﻟﺒﺎن را در ﺗﺮﮐﯿﺐ دوﻟﺖ اﯾﻦ ﮐﺸﻮر ﻣﺸﺎرﮐﺖ دھﺪ. ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ در ﻧﻈﺮ اﺳﺖ ﺗﺎ ﮔﺮوه ھﺎی طﺎﻟﺒﺎن، ﺣﺰب اﺳﻼﻣﯽ و ﺳﺎﯾﺮ ﮔﺮوه ھﺎی ﻣﺴﻠﺢ، ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ھﺎی ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﭘﺎﯾﺎن داده و از ﻧهادھﺎی ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﻧهادھﺎی ﺳﯿﺎﺳﯽ و اﺣﺰاب ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺷﮑﻞ دھﻨﺪ و در ﻓﺮاﯾﻨﺪھﺎی ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪ و ﯾﺎ در ﭘﺴﺖ ھﺎی ﮐﺎﺑﯿﻨﻪ ﯾﺎ اﺳﺘﺎﻧﺪاران ﻣﺤﻠﯽ ﺑﻪ وﯾﮋه در ﻣﻨﺎطﻖ ﺷﺮق و ﺟﻨﻮب اﯾﻦ ﮐﺸﻮر ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ. اﯾﻦ اﻣﺮ از ﻧﮕﺎه دوﻟﺖ ﮐﺎﺑﻞ ﺗﻼش ﺑﺮای ﺗﺎﻣﯿﻦ اﻣﻨﯿﺖ و ﺛﺒﺎت دراز ﻣﺪت اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن اﺳﺖ و ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ اﺣﺘﺮام طﺎﻟﺒﺎن ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن، ﻗﻄﻊ راﺑﻄﻪ ﺑﺎ اﻟﻘﺎﻋﺪه و ﺳﺎﯾﺮ ﮔﺮوه ھﺎی ﺗﺮورﯾﺴﺘﯽ، و ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺧﺸﻮﻧﺖ اﺳﺖ. اﯾﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ در ﺣﺎﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ طﺎﻟﺒﺎن ﻋﻤﻼ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﮔﻔﺘﮕﻮھﺎی ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﺎ آﻣﺮﯾﮑﺎ ﺑﻮده و دوﻟﺖ ﮐﺎﺑﻞ را آﻟﺖ دﺳﺖ آﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ھﺎ ﻣﯽ ﻧﺎﻣﺪ.
اھﺪاف طﺎﻟﺒﺎن از ﻣﺬاﮐﺮات ﺻﻠﺢ:
اﺧﯿﺮا ﭘﺲ از ﻣﺪت ھﺎ ﻋﺪم ﭘﺬﯾﺮش ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺗﻮﺳﻂ طﺎﻟﺒﺎن ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮده اﺳﺖ ﮐﻪ دو ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه اﯾﻦ ﮔﺮوه را ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺗﺎ در ﻧﺸﺴﺖ ﺻﻠﺢ ﭘﺎرﯾﺲ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪ. در اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﺪ طﺎﻟﺒﺎن ھﺪف ھﺎی ﺗﺎﮐﺘﯿﮑﯽ و اﺳﺘﺮاﺗﮋﯾﮑﯽ وﯾﮋه ای از ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﺣﺪاﻗﻠﯽ در روﻧﺪ ﻣﺬاﮐﺮه دارد. ﯾﻌﻨﯽ طﺎﻟﺒﺎن ﺑﺎ درک وﺿﻌﯿﺖ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺧﻮد، دوﻟﺖ ﮐﺎﺑﻞ، ﻧﺎﺗﻮ و اﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ھﺎ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻣﯽ ﮐﻮﺷﺪ از ﯾﮏ ﺳﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ اﻣﺘﯿﺎز ھﺎ را درﯾﺎﻓﺖ ﮐﻨﺪ و ﺑﺎ ﻋﺪم ﭘﺬﯾﺮش ﭘﯿﺶ ﺷﺮط ھﺎﯾﯽ ھﻤﭽﻮن ﻗﻄﻊ ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ اﻟﻘﺎﻋﺪه، ﭘﺬﯾﺮش ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ، دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪن از ﺧﺸﻮﻧﺖھﺎ و .. در ﮐﻨﺎر ﻓﻌﺎﻟﯿﺖھﺎی ﻧﻈﺎﻣﯽ از ﮔﺰﯾﻨﻪھﺎی ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻧﯿﺰ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﺪ. از اﯾﻦ دﯾﺪﮔﺎه طﺎﻟﺒﺎن ﻧﮕﺎھﯽ ﺗﺎﮐﺘﯿﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﺬاﮐﺮات دارد و ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از اﻣﺘﯿﺎرﺗﯽ ھﻤﭽﻮن آزادی ﺑﺮﺧﯽ از رھﺒﺮان زﻧﺪاﻧﯽ در ﮔﻮاﻧﺘﺎﻧﺎﻣﻮ، ﮔﺸﺎﯾﺶ دﻓﺘﺮ ﺳﯿﺎﺳﯽ در ﺧﺎرج ، ﮐﺎھﺶ ﻓﺸﺎرھﺎ از ﺳﻮی ﺷﻮرای اﻣﻨﯿﺖ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﺪ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﺎﻧﻮر ﺑﯿﺸﺘﺮی.. در ﻣﻌﺎدﻻت اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ آورد. در ھﻤﯿﻦ ﺣﯿﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﺮ آﻏﺎز ﮔﻔﺘﮕﻮ ھﺎ ﻣﺸﺮوط ﺑﺮ ﺧﺮوج ﮐﺎﻣﻞ ﻧﯿﺮوھﺎی ﻧﺎﺗﻮ از اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن و ﻋﺪم ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﺎم ھﺎی ﺻﻠﺢ دوﻟﺖ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ، ﻋﺪم ﭘﺬﯾﺮش ﻧﻈﺎم ﺳﯿﺎﺳﯽ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن، ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺧﻮد را طﺮف اﺻﻠﯽ اﻣﺮﯾﮑﺎ در آﯾﻨﺪه اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻧﺸﺎن دھﺪ ﺗﺎ در ﺻﻮرت ھﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺑﺎ اﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ھﺎ در ﺳﺎل های ﭘﺲ از ﺧﺮوج اﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ھﺎ از اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺣﺪاﻗﻞ در ﺑﺨﺶ ھﺎی ﺟﻨﻮﺑﯽ ﺑﺎزﯾﮕﺮ اﺻﻠﯽ ﺗﺤﻮﻻت ﺑﺎﺷﺪ.
اھﺪاف اﻣﺮﯾﮑﺎ از ﻣﺬاﮐﺮه ﺑﺎ طﺎﻟﺒﺎن :
ﭘﺲ از ﺳﺎل ها ﺟﻨﮓ و اﺳﺘﻔﺎده از روﯾﮑﺮد ﺳﺨﺖ اﻓﺰاری ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ طﻠﺒﺎن ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺎﺗﻮ و اﻣﺮﯾﮑﺎ ﺑﻪ ﻣﺬاﮐﺮه ﺑﺎ طﺎﻟﺒﺎن ﻣﻌﻄﻮف ﺷﺪه و ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه اﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ آﻧﺎن ﻣﺬاﮐﺮه ﻧﻤﺎﯾﺪ. در اﯾﻦ ﺣﺎل ﺑﺎ ﮐﺎھﺶ ﻓﺸﺎر ﺷﻮرای اﻣﻨﯿﺖ ﺑﺮ ﺑﺨﺸﯽ از رھﺒﺮان طﺎﻟﺒﺎن اﻣﺮﯾﮑﺎ اﻣﯿﺪوار اﺳﺖ ﮐﻪ اﺧﺘﻼف ھﺎﯾﯽ ﮔﺴﺘﺮده ﺗﺮ را ﻣﯿﺎن ﺑﺪﻧﻪ و ﺣﺘﯽ رھﺒﺮان طﺎﻟﺒﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ روﻧﺪ ﺻﻠﺢ و ﻧﻮع ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﮐﺎﺑﻞ و ﻏﺮب اﯾﺠﺎد ﮐﻨﺪ. از اﯾﻦ دﯾﺪﮔﺎه ﺗﻘﺴﯿﻢ طﺎﻟﺒﺎن ﺑﻪ ﺗﻨﺪرو و ﻣﯿﺎﻧﻪ رو و اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻧﯽ و ﭘﺎﮐﺴﺘﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﭘﯿﺎﻣﺪھﺎی ﻣﺜﺒﺖ و ﮔﺴﺘﺮده ای ﺑﺮای روﻧﺪ ﻣﺬاﮐﺮه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﭼﻤﺎق و ھﻮﯾﺞ از ھﻤﮕﺮاﯾﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ طﺎﻟﺒﺎن و اﻟﻘﺎﻋﺪه و داﻣﻨﻪ ﺗﻨﺶ ﺑﺎ اﻣﺮﯾﮑﺎ و ﻏﺮب در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺑﮑﺎھﺪ. در اﯾﻦ راﺳﺘﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ واﺷﻨﮕﺘﻨﻦ اﮐﻨﻮن ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﺑﺎﯾﺪ ھﺪف اﺻﻠﯽ در ﻣﺬاﮐﺮات ﺑﺎ طﺎﻟﺒﺎن ﺧﺮوج آﺑﺮوﻣﻨﺪاﻧﻪ از اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن، ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﯽ ﻣﯿﺎن ﻣﺪت و ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺪت اﯾﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن در آﺳﺘﺎﻧﻪ ﺧﺮوج ﻧﯿﺮوھﺎ از اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﺣﻞ ﻣﺸﮑﻼت دوﻟﺖ و طﺎﻟﺒﺎن در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن. ﯾﻌﻨﯽ اﻣﺮﯾﮑﺎ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﺪ طﺎﻟﺒﺎن را ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺮی ﺳﻮق دھﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺪت اﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ھﺎ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن
آﺳﯿﺒﯽ وارد ﻧﮑﻨﻨﺪ. ھﻤﭽﻨﯿﻦ ﻧﯿﺰ واﺷﻨﮕﺘﻦ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﺪ ﺗﺎ ھﺮ ﮔﻮﻧﻪ اﺑﺘﮑﺎری در روﻧﺪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ طﺎﻟﺒﺎن را در اﺧﺘﯿﺎر ﺧﻮد داشته ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ دوﻟﺖ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن و ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﻮرد ﻣذاﻛره ﺑﺎ طﺎﻟﺑﺎن و ﭼﺎﻟش ھﺎي ﻓراوري ﺻﻠﺢ در اﻓﻐﺎﻧﺳﺗﺎن.
ﻧﻈﺮ دوﻟﺖ و ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن:
روﯾﮑﺮد ﺑﺎزﯾﮕﺮان و ﻗﺪرت ھﺎی ﻣﻨﻄﻘﻪ ای ﺗﺎﻣﯿﻦ ﺻﻠﺢ و اﻣﻨﯿﺖ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺗنها در ﮔﺮو ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ طﺎﻟﺒﺎن ﻧﯿﺴﺖ و ﻣﻮارد اﻟﺰام آور دﯾﮕﺮی ﻧﯿﺰ از طﺮف ﺑﺎزﯾﮕﺮان ﻣﻨﻄﻘﻪ ای و ﺟهاﻧﯽ در اﯾﻦ ﻣﻮرد وﺟﻮد دارد. ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﻮذ ﮐﺸﻮرھﺎﯾﯽ ھﻤﭽﻮن ﭘﺎﮐﺴﺘﺎن، ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن، ﻗﻄﺮ و ﺑﺮﺧﯽ دﯾﮕﺮ از ﮐﺸﻮرھﺎی ﻋﺮﺑﯽ در ﺑﯿﻦ ﺑﺪﻧﻪ طﺎﻟﺒﺎن ﻋﻤﻼ اﯾﻦ ﺑﺎزﯾﮕﺮان ﻧﯿﺰ ﺗﺎﺣﺪی ﺑﺮ ﻧﻮع ﻧﮕﺮش طﺎﻟﺒﺎن در ﻣﻮرد ﺻﻠﺢ ﺑﺎ دوﻟﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻣﯽ ﮔﺬارﻧﺪ.
ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ اﮐﻨﻮن ھﻢ رﻗﺎﺑﺖ ھﺎی ﻣﻨﻄﻘﻪ ای ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ از ﯾﮏ ﺳﻮ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﺳﻌﻮدی از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻗﻄﺮ اﺑﺘﮑﺎر ﻣﺬاﮐﺮه ﺑﺎ طﺎﻟﺒﺎن را از ﭼﻨﮓ اﯾﻦ ﮐﺸﻮر رﺑﻮده و ﺑﻪ ﻣﯿﺰﺑﺎن ﺻﻠﺢ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮده و از ﭘﯿﺸﻨهاد ﺣﮑﻮﻣﺖ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن از ﺷﺮوع ﻣﺬاﮐﺮات در
ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﻨﺪ. و از ﺳﻮﯾﯽ ﺗﺮﮐﯿﻪ ﻧﯿﺰ ﺧﻮد ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺑﺮﻋهده ﮔﺮﻓﺘﻦ سهم مهمی در ﻣﺬاﮐﺮات ﺻﻠﺢ ﺑﺎ ﺑﺮﮔﺰاری ﺟﻠﺴﺎت و ﭘﯿﺸنهاداﺗﯽ ھﻤﭽﻮن ﮔﺸﺎﯾﺶ دﻓﺘﺮ طﺎﻟﺒﺎن اﺳﺖ. در ھﻤﯿﻦ ﺣﯿﻦ ﺟﺪا از اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺎﮐﺴﺘﺎنی ها ھﻢ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ھﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺻﻠﺢ در ﭘﺎﮐﺴﺘﺎن ﺑﺎﯾﺪ از ﻣﺴﯿﺮ اﺳﻼم آﺑﺎد و ھﻤﺎھﻨﮓ ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﯽ آﻧﺎن ﺑﺎﺷﺪ در ﯾﮏ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺣﺘﯽ ﺗﺮﮐﻤﻨﺴﺘﺎن و ازﺑﮑﺴﺘﺎن ﻧﯿﺰ در اﻧﺪﯾﺸﻪ ﺳهم ﮔﯿﺮی و ﻣﯿﺰﺑﺎﻧﯽ از ﻣﺬاﮐﺮات ﺻﻠﺢ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺑﺮای ارﺗﻘﺎی ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺧﻮد ﺑﻮده اﻧﺪ.
ﻧﮕﺮاﻧﯽ ھﺎی اﺣﺰاب، اﭘﻮزﺳﯿﻮن و ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﮔﻔﺘﮕﻮ از دور ﻧﻤﺎی ﻣﺬاﮐﺮه:
ﮔﺬﺷﺘﻪ از ﻧﮕﺎه دوﻟﺖ ﮐﺎﺑﻞ اﺣﺰاب ﺳﯿﺎﺳﯽ و ﻧﯿﺮوھﺎی ﻣﺨﺎﻟﻒ طﺎﻟﺒﺎن در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻣﺬاﮐﺮه ﺑﺎ طﺎﻟﺒﺎن را ﺿﻤﻦ ﻗﺒﻮﻻﻧﺪن ﭘﯿﺶ ﺷﺮط ھﺎﯾﯽ ﻣﻮرد ﭘﺬﯾﺮش ﻣﯽ داﻧﻨﺪ اﻣﺎ ھﻤﻮاره ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﺪﺑﯿﻨﺎﻧﻪ ﺑﻪ روﯾﮑﺮدھﺎی دوﻟﺖ در ﻣﻮرد ﻣﺬاﮐﺮه داﺷﺘﻪ اﻧﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ طﺎﻟﺒﺎن ھﯿﭽﮕﺎه ﺑﺎ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻣﺬاﮐﺮه ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﻧﺨﻮاھﻨﺪ ﮐﺮد و در ﭘﯽ ﺑﺮاﻧﺪازی ﻧﻈﺎم ﮐﻨﻮﻧﯽ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﭘﺲ از ﺧﺮوج ﻧﯿﺮو ھﺎی ﺧﺎرﺟﯽ و اﯾﺠﺎد اﻣﺎرت اﺳﻼﻣﯽ اﺳﺖ. از اﯾﻦ دﯾﺪﮔﺎه ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﻋﺪم ﺗﻮﻗﻒ ﺧﺸﻮﻧﺖھﺎی طﺎﻟﺒﺎن ، ارﺗﺒﺎطﺎت ﺑﺎ اﻟﻘﺎﻋﺪه و مهمتر از ھﻤﻪ ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺘﻦ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ را ﻣﻮرد اﺷﺎره ﻗﺮارداده و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﺑﺎ طﺎﻟﺒﺎن از ﺳﯿﺎﺳﺖ ھﺎی اﺻﻠﯽ دوﻟﺖ رﯾﯿﺲ ﺟمهور ﮐﺮزی ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽ آﯾﺪ ﮐﺮزی را ﺑﻪ ﺿﻌﻒ و اﻧﻔﻌﺎل ﻣتهم ﮐﺮده اﻧﺪ. ھﻤﭽﻨﯿﻦ ﺗﻼش ھﺎﯾﯽ ھﻤﭽﻮن ادﻏﺎم طﺎﻟﺒﺎن در ﺣﮑﻮﻣﺖ را ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﺗﻐﯿﯿﺮات در ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ و اﺟﻤﺎع ﮐﻼن ﺳﯿﺎﺳﯽ داﻧﺴﺘﻪ و ﺧﻮاھﺎن ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻧﻈﺮ در اﺳﺘﺮاﺗﮋی ﺻﻠﺢ ﺑﺎ طﺎﻟﺒﺎن ھﺴﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﺪ
ﺑﺮﺧﯽ از ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ھﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﺮ ﻋﺪم ﮐﺎراﯾﯽ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺗﻘﺴﯿﻢ طﺎﻟﺒﺎن و دودﺳﺘﮕﯽ ﮔﺮوه طﺎﻟﺒﺎن روﯾﮑﺮد طﺎﻟﺒﺎن ﻋﻠﯿﻪ طﺎﻟﺒﺎن و ﺟﺪاﺳﺎزی طﺎﻟﺒﺎن اﻓﻐﺎﻧﯽ و ﻏﯿﺮاﻓﻐﺎﻧﯽ و ﺑﺎزﮔﺸﺖ طﺎﻟﺒﺎن ﺑﻪ ﮐﺮﺳﯽ ﻗﺪرت را زﻣﯿﻨﻪ ﺳﺎز ﺣﺬف ﺑﺮﺧﯽ از ﺟﻨﺎح ھﺎی ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺷﻤﺎل و ﺗﻘﻮﯾﺖ ﭘﺸﺘﻮن ها ﻣﯿﺪاﻧﻨﺪ و آن را ﻧﻤﯽ ﭘﺬﯾﺮﻧﺪ. ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻦ ﻧﯿﺰ ﺣﺘﯽ در ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺳﺎﻟﮕﺮد ﺗﺮور ﺑﺮھﺎن اﻟﺪﯾﻦ رﺑﺎﻧﯽ ﺷﻤﺎری از رھﺒﺮان ﺳﯿﺎﺳﯽ ھﻤﺴﻮ ﺑﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ، از ﺳﯿﺎﺳﺖ ھﺎی ﺻﻠﺢ رﯾﯿﺲ ﺟﻤهور اﻧﺘﻘﺎد ﮐﺮدﻧﺪ.
ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﮐﻨﻮﻧﯽ ﮔﻔﺘﮕﻮھﺎی دوﻟﺖ ﺑﺎ طﺎﻟﺒﺎن ﻧﯿﺰ ﺟﺪا از ﺗﺮدﯾﺪھﺎی در ﻣﻮرد ﻣﺸﺎرﮐﺖ طﺎﻟﺒﺎن در ﻗﺪرت و آﯾﻨﺪه ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﻧﮕﺮان ﺑهره ﺑﺮدای دوﻟت اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن از اﯾﻦ اﻣﺮ و ﺑﺮﻧﺪه ﻣﯿﺪان ﻧﺸﺎن دادن ﺧﻮد و ﺣﺘﯽ ﺗﻤﺪﯾﺪ و ﯾﺎ ﺗﻌﻠﯿﻖ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﺮزای ﺗﺎ ﺳﺎل ٢٠١۶ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺑﻪ دﻻﯾﻠﯽ ھﻤﭽﻮن اﺿﻄﺮاری ﺑﺪون اﺟﻤﺎع و ﯾﺎ ھﻤﻪ ﭘﺮﺳﯽ ﻋﻤﻮﻣﯽ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ھﻢ ﻋﺪم تعهد طﺎﻟﺒﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﺟﻨﺎﯾﺎت و ﺗﺮورھﺎی ﺧﻮد ھﺴﺘﻨﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺴﯿﺎری ﺻﻠﺢ ﺑﺎ طﺎﻟﺒﺎن را ﻧﺎدرﺳﺖ و ﻏﯿﺮ ﺷﻔﺎف داﻧﺴﺘﻪ و ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻨها ﺑﺮﺧﻮرد از ﻣﻮﺿﻊ ﻗﺪرت ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ طﺎﻟﺒﺎن را وادار ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ و ﭘﺬﯾﺮش ﺻﻠﺢ ﻧﻤﺎﯾﺪ.
ﭼﺸﻢ اﻧﺪاز رﺧﺪاد:
آﻧﭽﻪ ﻣﺸﺨﺺ اﺳﺖ روﻧﺪ ﻣﺬاﮐﺮات ﺻﻠﺢ ﺑﺎ طﺎﻟﺒﺎن در ﮔﺮو ﻧﮕﺎه ﺑﺎزﯾﮕﺮان ﻣﺘﻌﺪد ﺧﺮد و ﮐﻼن داﺧﻠﯽ ﻣﻨﻄﻘﻪ ای و ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ اﺳﺖ.
ﮔﺬﺷﺘﻪ از اﯾﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ در ﻧﻈﺮ داﺷﺖ ﻧﻮع اﺧﺘﻼﻓﺎت ﺑﺎزﯾﮕﺮان ﺧﺮد و ﮐﻼن ﻣﻮﺛﺮ در روﻧﺪ ﺻﻠﺢ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن و ھﻤﭽﯿﻦ اﺧﺘﻼﻓﺎﺗﯽ ﭼﻮن اﺧﺘﻼﻓﺎت داﺧﻠﯽ ﺑﯿﻦ طﺎﻟﺒﺎن در ﻣﻮرد آﯾﻨﺪه ﻧﻘﺶ طﺎﻟﺒﺎن و روﻧﺪ ﺻﻠﺢ ، ﻧﻮع ﻧﮕﺮش اﺳﻼم آﺑﺎد ﺑﻪ بهره ﮔﯿﺮی از طﺎﻟﺒﺎن در آﯾﻨﺪه اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن، ﺗﻼش ﺗﺮﮐﯿﻪ و ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن و ﻗﻄﺮ در سهم ﮔﯿﺮی ﺑﯿﺸﺘﺮ در روﻧﺪ ﺻﻠﺢ ، اﺧﺘﻼﻓﺎت دوﻟﺖ ﮐﺎﺑﻞ و اﭘﻮزﺳﯿﻮن در ﻣﻮرد ﺟﺎﯾﮕﺎه آﯾﻨﺪه طﺎﻟﺒﺎن، ﻧﻮع ﻧﮕرش های ﻣﺘﻔﺎوت و ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﺤﻮر اﻣﺮﯾﮑﺎ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺑﺎ دوﻟﺖ و ﮔﺮوه ھﺎی اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ آﯾﻨﺪه دﺳﺘﺮﺳﯽ ﺻﻠﺢ ﺑﺎ طﺎﻟﺒﺎن ھﻤﭽﻨﺎن واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺘﻐﯿﺮھﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ اﺳﺖ.
ﻣﺘﻐﯿﺮھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﮔﺎه ﻣﺘﻀﺎد آن ها روﻧﺪ دﺳﺘﺮﺳﯽ ﺑﻪ ﺻﻠﺢ را ﺳﺨﺖ و ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ و ھﺮ ﮔﻮﻧﻪ دﺳﺘﺮﺳﯽ ﺑﻪ ﺻﻠﺢ ﺑﯿﻦ دوﻟﺖ واﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن در آﯾﻨﺪه را ھﻤﭽﻨﺎن در ابهام ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ.
ﮐﻠﯿﺪواژﮔﺎن: ﻣﺬاﮐﺮه، طﺎﻟﺒﺎن، ﭼﺎﻟﺶ، ﺻﻠﺢ، اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن، اﻣﺮﯾﮑﺎ، ﻧﻘﺸﻪ راه
نویسنده : ﻓﺮزاد رﻣﻀﺎﻧﯽ ﺑﻮﻧﺶ
ﻣﺮﮐﺰ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﺻﻠﺢ – IPSC
